Lieve Sam,
Je ligt nu te slapen met je knuffelbeer half op je gezicht en je sokken aan het voeteneinde van het bed. Ik zou ook moeten slapen, maar ik zit hier aan de keukentafel. De laptop open, formulieren erbij, kop thee koud. Ik ben bezig met toeslagen – again. Maar vanavond voel ik me niet gefrustreerd. Alleen… nadenkend.
Je bent nu zes. En ik weet dat je opgroeit zonder te weten hoeveel rekenen, plannen en checken het kost om het rustig te laten lijken. Dat is goed. Je hoeft je op jouw leeftijd geen zorgen te maken over geld. Maar ooit word je groot. En ik weet niet hoe het er dan uitziet – dit land, deze systemen. Dus ik schrijf dit voor jou. Omdat ik wil dat je later begrijpt hoe we het deden. Hoe we het volhielden.
Ik wil dat je weet: het was niet makkelijk, maar het was mogelijk
Toen jij en je broer klein waren, werkte ik parttime, haalde ik jullie op van school, draaide ik wasjes, en had ik een Excel-bestand met vijf tabbladen voor toeslagen. Zonder die toeslagen hadden we hier niet gewoond. Dan was er geen opvang geweest. Dan had ik misschien niet kunnen werken. Dan had je vaker gemerkt dat mama zich zorgen maakte.
Maar omdat ik hulp kreeg, kon ik blijven werken. En kon jij gewoon kind zijn.
Ik wil dat je snapt: we waren niet afhankelijk, we waren standvastig
Sommige mensen zeggen dat toeslagen je afhankelijk maken. Alsof het iets is om je voor te schamen. Maar dat is niet waar. We gebruikten de middelen die er waren om overeind te blijven, en dat is geen zwakte. Dat is kracht.
Het is lef, om door te gaan. Om hulp te accepteren. Om te zeggen: “ik red het niet alleen, maar ik geef niet op.”
Ik hoop dat het later beter geregeld is voor jou
Misschien lees jij deze brief ooit in een wereld waarin het simpeler is geworden. Waarin je inkomen en huur gewoon eerlijk verdeeld worden, zonder dat je elke maand moet bewijzen dat je niet liegt.
Misschien hoef jij nooit toe te lichten waarom je drie uur extra hebt gewerkt of waarom je een dag extra opvang had.
En als dat zo is, dan is dat deels omdat mensen – gewone mensen zoals ik – hun verhalen zijn blijven delen. Omdat we zeiden: dit systeem helpt, maar het moet beter. En omdat we geloofden dat het anders kan.
Maar mocht je ooit zelf in mijn schoenen staan…
Weet dan dit:
- Vraag hulp.
- Geloof niet dat je alles alleen moet kunnen.
- Wees eerlijk – ook tegen jezelf.
- En weet: jij bent meer dan cijfers in een systeem. Jij bent waardevol, gewoon om wie je bent.
Ik hoop dat je dit nooit écht nodig hebt. Maar als je het ooit wél nodig hebt, dan wil ik dat je dit leest en denkt: Mama deed wat ze kon. En ik kan dat ook.
Slaap lekker, lieve Sam.
Tot morgen. Tot altijd.
Recente reacties